Πολλές φορές έχω αναφέρει ότι όταν δεν έχω κάτι να πω δεν θα
γράψω. Αυτή τη φορά έχω. Αυτό που θα διαβάσεις δεν είναι ούτε αστείο ούτε
κωμικό, δεν αφορά προσωπικά εσένα αλλά όλους. Εάν δεν έχεις διάθεση να
διαχειριστείς συναισθηματικά το οτιδήποτε, θα σου πρότεινα να σταματήσεις να
διαβάζεις εδώ.
Πολλούς μήνες τώρα παρακολουθώ ειδησεογραφία και εγχώρια και
παγκόσμια. Αυτό που βλέπω με έχει καταβάλλει ψυχολογικά. Γονείς να σκοτώνουν
και να εκμεταλλεύονται τα μικρά παιδιά τους με τόσο βάναυσο τρόπο που ούτε
ταινίες δεν θα τολμούσαν να αγγίξουν, παιδιά να διασκεδάζουν με το πνιγμό ενός φίλου
μπροστά στα μάτια τους, ενήλικοι να κυνηγούν για να βεβηλώσουν σεξουαλικά – ψυχικά
τα παιδιά…
Είμαστε μέρος μια σαθρής κοινωνίας, σάπιας από τα θεμέλια
που μέρα με τη μέρα γίνεται χειρότερη και κρύβεται πίσω από υποτιθέμενες
ελευθερίες και το γράμμα του νόμου. Είμαστε και εμείς μέρος του προβλήματος.
Είμαστε αδιάφοροι.
Προσπάθησα με τη λογική να εξηγήσω αυτή τη φθίνουσα
παγκόσμια συμπεριφορά, μια ύστατη προσπάθεια εάν θες να ερμηνεύσω αυτή τη
κατάσταση. Η πρώτη μου σκέψη; Φταίει το παγκόσμιο οικονομικό κεκαλυμμένο κραχ
και ο οικονομικός πόλεμος. Αλλά δεν είναι αυτό.. δεν είναι μόνο αυτό. Δεύτερη;
Η αλόγιστη χρήση της ελευθερίας που την έχουμε παραφράσει και μεταφράσει με τα
δικά μας θέλω ο καθένας. Δεν λέω να μην έχουμε ελευθερία. Αλλά στην ελευθερία
έγκειται και το τα όρια μου είναι μέχρι
εκεί που ξεκινούν τα δικά σου , σε μια πιο ελεύθερη μετάφραση ίσως.
Για να μην μας πουν ρατσιστές, πουριτανούς, και πόσες άλλες ονομασίες
,φτάσαμε στο άλλο άκρο. Σε αυτό που δεν υπάρχει σεβασμός σε τίποτα. Είμαστε οι Τζιχαντιστές
της Ελευθερίας. Τραγικές μορφές , απαίδευτες, φερέφωνα , που πήραμε μια αγνή
δύναμη και τη μετατρέψαμε στον ίδιο τον φθαρμένο εαυτό μας. Φταίμε.
Αλλά περισσότερο από όλα ξεχάσαμε ότι είμαστε νοήμονα όντα. Αφήσαμε
τα πρωτόγονα ένστικτά μας να μας καταβάλλουν .. τα διαστρεβλώσαμε κι αυτά.
Ξεχάσαμε πώς είναι να νοιάζεσαι, να συμπονάς , να παλεύεις για τη ζωή όχι μόνο
τη δική σου αλλά και του δίπλα. Οι ισχυροί έγιναν πιο δυνατοί και λησμόνησαν το
πώς ξεκίνησαν, ενώ οι αδύναμοι παλεύουν για επιβίωση με τα πιο αθέμιτα μέσα.
Αδιαφορήσαμε στο να κρατήσουμε θεσμούς που μας διατηρούσαν
στην ανθρώπινη υπόσταση μας και όχι σε αυτό το αμείλικτο, καταστροφικό τέρας,
σε αυτή τη βδέλλα που προσκολλάται και καταστρέφει οτιδήποτε αγγίζει. Ξεχάσαμε να είμαστε ταπεινοί.
Θεωρούμε ότι τα πάντα περιστρέφονται γύρω μας, ότι κάνουμε
χάρη σε αυτό τον κόσμο που γεννηθήκαμε. Εάν πραγματικά το πιστεύεις αυτό σου
έχω άσχημα νέα. Κανένας από εμάς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, όλοι είμαστε
περαστικοί και ήρθε η ώρα να επιλέξουμε τι κόσμο θα αφήσουμε πίσω.. διότι αυτή
είναι η μόνη ουσιαστική κληρονομιά που θα αφήσουμε ποτέ.
Θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν ακόμα πλάσματα σε αυτό τον
κόσμο που αξίζει να σωθούν, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Θέλω να πιστεύω
ότι ίσως το κείμενο αυτό σας αφυπνίσει κάπως.
Δεν είναι τα λόγια κάποιας με κατάθλιψη. Όχι. Δεν είχα και
δεν θα έχω ποτέ. Είναι μια κραυγή. Μια κραυγή μπας και αλλάξουμε αυτόν τον κατεστραμμένο
κόσμο. Μη φοβάστε. Μην κρύβεστε. Αυτό είναι και το παιχνίδι τον αυτοαποκαλούμενων
ισχυρών. Ήρθε η ώρα για μια κοινωνική επανάσταση, ήρθε η ώρα να αφήσουμε τα
λόγια, ήρθε η ώρα.
