Πριν αρκετά χρόνια διάβασα το βιβλίο Η Δίκη του Franz Kafka. Το βιβλίο αφορά ένα τραπεζοϋπάλληλο τον Γιόζεφ Κ, έναν συνηθισμένο άνθρωπο ανίκανο για οποιαδήποτε έξαρση.
Ξαφνικά η ισορροπία της ζωής του ανατρέπεται όταν δύο άγνωστοι χτυπούν την πόρτα του και του ανακοινώνουν ότι ήρθαν να τον οδηγήσουν στον ανακριτή. Σίγουρα πρόκειται για παρεξήγηση. Μετά την ανάκριση αφήνεται προσωρινά ελεύθερος, ωστόσο έχει χάσει πια την ηρεμία του. Δεν τον έχουν κατηγορήσει φανερά για τίποτα, όμως έχει την αίσθηση ότι τον θεωρούν ένοχο.
Όταν μετά από λίγες μέρες τον καλούν και πάλι για ανάκριση, βρίσκεται σε μια τεράστια μουντή αίθουσα δικαστηρίου, αντιμέτωπος με μία ομάδα από γέρους δικαστές που τον τυραννούν με τις ερωτήσεις τους. Απόλυτα βέβαιος για την αθωότητά του προσπαθεί με όσες δυνάμεις διαθέτει να υπερασπιστεί τον εαυτό του, και φεύγει από το δικαστήριο με την εντύπωση ότι τους έχει πείσει.
Είναι αδύνατον πια να νιώσει ήσυχος και πιστεύει ότι ένας δικηγόρος θα μπορούσε να αποδείξει ότι είναι άσχετος με την κατηγορία την οποία ακόμη δεν γνωρίζει. Όμως ο δικηγόρος, όργανο της εξουσίας ο ίδιος, σπρώχνει τον Γιόζεφ Κ. βαθύτερα στο λαβύρινθο που έχει μπλεχτεί. Αναζητά τότε τη βοήθεια ενός φίλου του ζωγράφου αλλά επικαλείται κι έναν ιερέα μήπως θα μπορούσαν λόγω της ιδιότητάς τους να επηρεάσουν ευνοϊκά τους δικαστές. Μάταια όμως.
Ούτε η επιστήμη, ούτε η τέχνη, ούτε η θρησκεία μπορούν να τον βοηθήσουν. Ολόκληρο το περιβάλλον του, ολόκληρος ο κόσμος γίνεται προέκταση του δικαστηρίου. Στον κάθε συμπολίτη του βλέπει κι έναν δικαστή, στο κάθε βλέμμα και μια κατηγορία. Αρχίζει να πιστεύει πως όλοι τον κατασκοπεύουν, ψάχνοντας να βρουν ακόμη και στις πιο απλές πράξεις του αποδείξεις ενοχής. Σιγά σιγά βεβαιώνεται πως η δίκη ήδη γίνεται, με κατηγορούμενο τον ίδιο, για ένα έγκλημα που δεν γνωρίζει. Βλέποντας πως καμία προσπάθειά του δεν καρποφορεί, περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα του επιβάλουν.
Ένα βράδυ δύο μαυροντυμένοι άνδρες του ζητούν να τους ακολουθήσει ως την άκρη της πόλης. Ανίκανος πια να καταλάβει αλλά και να αντιδράσει, τους ακολουθεί σ' ένα έρημο λατομείο, για να εκτελεστεί σε λίγο ψυχρά και απάνθρωπα με μια μαχαιριά στο στήθος.
Το βιβλίο λοιπόν είναι μια ανοιχτή κριτική του συγγραφέα στη δύναμη της εξουσίας, αυτής που δίνει την αίσθηση στον κάθε πολίτη ότι όλα είναι πιο δυνατά απ' αυτόν και ότι κάθε αντίσταση είναι περιττή. Όπως ο Γιόζεφ Κ. έτσι κι ο κάθε άνθρωπος αφήνεται να παρασυρθεί από την εξουσία που τον απογυμνώνει από τα δικαιώματά του, του στερεί τη διάθεση για αντίσταση, αχρηστεύει κάθε νόμο και στο τέλος τον συνθλίβει.
Πριν χρόνια λοιπόν όταν το διάβασα το θεώρησα ένα υπερβολικό βιβλίο ανίκανη να καταλάβω την ουσία του, ανίκανη να το νιώσω και να αφεθώ στις σελίδες του. Μέχρι πριν μερικούς μήνες. Όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο. Όταν η Γερμανική δύναμη έδειξε ότι δεν έμαθε τίποτα από την ιστορία αλλά μόνο η εξουσία την ενδιαφέρει με οποιοδήποτε κόστος, μη σεβόμενη ούτε τους ίδιους τους κατοίκους της Χώρας της… πόσο της δικής μου.
Έρχεται λοιπόν η Ελλάδα σαν ένας νέος Γιόζεφ Κ. να περιμένει υπομονετικά τη μέρα που θα μάθει την ποινή που θα της επιβάλουν. Και τη έμαθε. Θέλουν να την ξεπουλήσουν.
Προς Κύριο Τσίπρα πρωθυπουργό της Ελλάδος.
Τι δεν καταλαβαίνεις; Δεν σε στείλαμε να φέρεις νέα μνημόνια και πόσο αυτό που καταψηφίσαμε. Δεν είμαστε ενοικιαστές της Χώρας μας κύριε Πρωθυπουργέ με τα παχυλά λόγια και τις συμβολικές πράξεις… διότι επί της ουσίας μας προδώσατε. Κάνατε ότι ακριβώς και οι προκάτοχοί σας.
Φοβούμενος ότι θα σταματήσει η ρευστότητα μεταφράσατε το Όχι μας σε Ναι. Ενώ το πρώτη φορά αριστερά που πολλά κορόιδα σαν εμένα πιστέψαμε έγινε πρώτη φόρα πιο Δεξιά και από τη Δεξιά…
Το θέμα όμως δεν είναι κομματικό. Είτε Σύριζα, είτε ΝΔ, είτε Πασοκ είτε οτιδήποτε να ψηφίσαμε laskata θα φάμε όλοι. Και όχι γιατί το προκαλέσατε αλλά γιατί το συνεχίσατε. Το μόνο που σας σώζει είναι εάν ξεμπροστιάσετε τα γομάρια που μας έφεραν μέχρι εδώ και τους κάνετε δήμευση περιουσιών διαφορετικά, πέρα από φαμφαρολογίες δεν είδα διαφορά. Η Αντίσταση κύριε Τσίπρα δεν έχει μέτρα και σταθμά. Η αντίσταση έχει κόπο και πόνο και σας δείξαμε ότι είμαστε διατεθειμένοι. Εμείς.. οι γενιές του καναπέ και του I phone όλοι μαζί.
Επιλέξατε να μας αγνοήσετε και αυτό ήταν το λάθος σας διότι σας το είχα πει.. η ψήφος είναι δανεική. Και τώρα αδειάζετε και την αριστερή πλατφόρμα σας. Ωραία.. θα σας δούμε σύμπραξη με τα λαμόγια που προσπαθούμε να διώξουμε. Η παροιμία λέει δείξε μου το φίλο σου να σου πω ποιος είσαι.
Αλήθεια Αλέξη.. τελικά ποιος είσαι;
Μετά τιμής ,
Οι Στοχασμοί της Καμίας.
