Σήμερα στο τρένο βίωσα τη πιο συγκλονιστική στιγμή στη ζωή
μου μέχρι σήμερα. Μπήκε μια οικογένεια Σύριων άπλυτοι, πεινασμένοι και
κουρασμένοι. Πέντε παιδιά μικρά. Να χαμογελούν δειλά. Η γυναίκα έγκυος . Σε ένα
γεμάτο τρένο κανείς δεν μίλησε. Καλοβαλμένοι κύριοι και κυρίες καθιστοί στις θέσεις
να κοιτούν υποτιμητικά μια οικογένεια που κατάφερε να επιβιώσει. Πόσο εύκολο να
κρίνεις κάποιον όταν το στομάχι σου είναι γεμάτο. . όταν έχεις σπίτι και
θαλπωρή. Ένα πιάτο φαγητό, ένα ζεστό κρεβάτι καθαρά ρούχα και μπάνιο. Ναι είναι
πολύ εύκολο. Γιατί δεν σε νοιάζει. Δεν σε αγγίζει. Δεν σε ενδιαφέρει ο πόνος
του άλλου. Αυτοί είμαστε κύριοι. Άνθρωποι σου λέει μετά.
Μια κοπέλα μίλησε και ζήτησε να σηκωθεί κάποιος και να δώσει
στη γυναίκα αυτή τη θέση του. Την κοίταξαν υποτιμητικά, σαν τρελή. Να δώσουν τη
θέση τους γιατί; Εκείνη τη στιγμή πετάχτηκε το κακό αντίγραφο του Χίτλερ να πει
τη φράση πας μη Έλλην βάρβαρος. Θίχτηκε όταν η κοπέλα του ζήτησε να της πει πως
γράφεται. Γιατί πολύ απλά δεν ήξερε. Δεν θέλω να αναφερθώ ιδιαίτερα στους απογόνους
των αρχαίων ελλήνων-γερμανόφιλων- απαίδευτων ανθρώπων.. διότι εάν αυτό είναι η
σημερινή Ελλάδα τότε ντρέπομαι. Χαιρόμαστε και φουσκώνουμε υπερηφάνεια που
πρότειναν τα νησιά μας, τους ανθρώπους μας, για νόμπελ ειρήνης.. μα κανένας δεν
σηκώθηκε από μόνος του να δώσει τη θέση του σε αυτή τη ταλαιπωρημένη γυναίκα
που τους χαλούσε την αισθητική. Ανθρωπάκια.
Μια κυρία δίπλα κανόνιζε με χαρά να γιορτάσει τη γιορτή της γυναίκας
με φίλες αλλά τη γυναίκα δίπλα της δεν την υπολόγιζε. Καταρχάς η σημερινή ημέρα
δεν είναι γιορτή. Όχι με την συμβατική έννοια. Δεν είναι για να βγαίνεις να
ξεσαλώνεις με τις φίλες σου. Είναι ένας φόρος τιμής σε όσες γυναίκες πολέμησαν
μια ανδροκρατούμενη κοινωνία για να έχεις δικαίωμα ψήφου και δικαιώματα
γενικότερα , να μην σε αντιμετωπίζουν ως αντικείμενο. Και πώς τη τιμάς; Αφήνεις
μια έγκυο γυναίκα που απλά είχε την ατυχία να γεννηθεί σε μια χώρα εμπόλεμη και
να κάνει εκεί την οικογένεια της όρθια γιατί σου χαλάει την εικόνα. Χρόνια
πολλά λοιπόν.
Όσο για εμάς ξεκολλάτε λίγο και οι μεν και οι δε. Έχουμε
ιστορία ναι. Αλλά δεν τις γεμίσαμε εμείς
τις σελίδες της . Τώρα που είναι η σειρά μας κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου. Μας
νοιάζει το γονίδιο και όχι ο άνθρωπος. Και για τους χρυσαυγήτες ειλικρινά διαβάστε
και λίγο. Στη τελική είδατε ποτέ τον Ηρακλή να ξυρίζει τα μαλλιά του σαν
υπόθετο και να κάνει τατού τη σβάστικα αλλά βρίζεται τη Μέρκελ;;; Τι παίζει; Όλοι
διχασμένη προσωπικότητα; Πώς την έχετε δει άλλα θέλω άλλα κάνω; Πάρτε μια
απόφαση με ποιού το μέρος είστε τελικά. Δεν μπορείς να κλαίς για την Ελλάδα και
να δολοφονείς τον Φύσσα. Τι θέλετε τελικά να προστατέψετε; Ποιόν; Γιατί στα μάτια
μου έχετε χάσει την ουσία.
Όλοι μας όμως. Χάθηκε η ελπίδα. Ίσως τελικά σαν ανθρωπότητα
να αποτύχαμε. Όχι ίσως.. σίγουρα. Ντροπή μας. Σε όλους μας. Ανεξαρτήτως φυλής,
γλώσσας, θρησκείας. Όλοι μας. Αποτύχαμε κύριοι. Καιρός να αφήσουμε αυτό τον
κόσμο στην ησυχία του διότι δεν έχουμε καμία διάθεση να τον διορθώσουμε. Αποτύχαμε
και ο κόσμος έφτασε στο τέλος του. Γυρίζουμε στις σπηλιές. Εκεί που ανήκουμε.
