Τσάτρα πάτρα το μυαλό..

Εκεί που έλιωνα στη ζέστη και προσπαθούσα να εργαστώ.. συνειδητοποίησα ότι δεν έχω στην ουσία αιρκοντίσιον και με τους βαθμούς που έχει ανεβάσει σήμερα όχι να διαβάσω αλλά ούτε από το σπίτι μπορώ να βγω! Πω.. Σαχάρα κατάντησε η Ελλάς! Πάλι καλά που θυμήθηκε την φτωχή ύπαρξή μας ο Αίολος και άνοιξε κανέναν περισσευούμενο αυλό αλλιώς την είχαμε κάτσει τη βάρκα (σε απλή καθαρεύουσα!).

Σηκώνομαι για διάλλειμα.. η ιστορία τραβάει τσιγάρο..

 

Ωραίο πράγμα η μεγαλούπολη. Μπορώ περήφανα να πω ότι ξέρω απέξω και ανακατωτά τα σώβρακα του απέναντι, και τις νυχτικιές της γυναίκας του. Ευτυχώς που τα μπαλκόνια μας έχουν μικρή απόσταση και δεν κωλύονται να βγαίνουν στο μπαλκόνι  με τη συγκεκριμένη αμφίεση. Πρέπει να ανήκουν στην γενιά των 60ς.. δεν εξηγείτε αλλιώς.  Διαφορετικά θα έλεγα πως συμμερίζονται την παντελή αδιαφορία μου για τα εσώρουχά τους.  Δεν είμαι πουριτανή αλλά τι φταίνε τα έρμα τα ματάκια μου; Όποτε κάθομαι στο μπαλκόνι μου και προβάλει το λευκό σώβρακό του με ακολουθία το σιθρού νυχτικό της ζαχαρώνω στη σκέψη να είχα βελόνες πλεξίματος της γιαγιάς ώστε να καταστρέψω τους λοβούς μου!

Γενικά στην γειτονιά μου είναι λίγο χίπις. Τέντα τα παράθυρα και ελάχιστη ενδυμασία. Να ήταν κανένα νεαρούλης , τέκναρος  απέναντι να το κλείσω το στόμα μου., όχι μόνο αυτό.. θα ξεροστάλιαζα στο μπαλκόνι η έρμη! Όμως δεν είμαι τόσο τυχερή. Οι γείτονες ηλικιακά κυμαίνονται από 65 και άνω. Και μην έχετε την εντύπωση ότι ζω σε απομονωμένη γειτονιά.. όχι… ΚΕΝΤΡΟ ΚΕΝΤΡΟ.. εκεί βλέπεις όλα τα ευτράπελα! Να αλλάξω λίγο θέμα όμως..

Χθες το βράδυ πάλι πέρασε ο <<καντάδας>>! Είναι ένας τύπος που συνήθως περνάει κατά τις δύο με τέσσερις το πρωί. Μονίμως πιωμένος και με μεγάλο μουσικό ρεπερτόριο.  Έχει φωνάρα δεν λέω! Εχθές λοιπόν είχε πιάσει και ρεμπέτικα. Άνοιξα τη μπαλκονόπορτα , βγήκα έξω. Πρώτη φορά που δεν του φώναξαν. Ο κόσμος ακολούθησε το παράδειγμά μου. Τους κοίταξα έναν έναν. Όταν ο <<καντάδας>> τραγούδησε της Σωτηρίας Μπέλλου το Μην Κλαις , τότε και μόνο τότε μπορούσε κάποιος να αντιληφθεί το σημείο που μας έχουν φτάσει. Ο κόσμος να σιγοτραγουδά και να αγκαλιάζετε. Μακάρι να είχα καλή κάμερα για να το τραβήξω. Για να σας δείξω..  Κύριοι Εσείς (απευθύνομαι προς κάθε ταγό) που προσπαθείτε να γεμίσετε τις τσέπες σας εις βάρος τον ταπεινών, ότι όσο και να μας πιέσετε, όσο και να μας ζορίσετε δύο πράγματα δεν μπορείτε να καταπνίξετε μέσα μας.. την Ελπίδα και την Αξιοπρέπεια μας.