Απεχθάνομαι τα Clubακια!

Στα δεκαοκτώ μου σαν όλα τα παιδιά πήγαινα σε club. Δεν μπορώ να πω ότι το λάτρευα αλλά το ανεχόμουν. Σχεδόν μια δεκαετία μετά δεν θέλω να περνάω ούτε από έξω. Δεν μου αρέσει να είμαι σαν σαρδέλα σε μια γωνία και να πρέπει να βγάλω ντουντούκα για να με ακούσει ο δίπλα, δεν αντέχω την μυρωδιά του ιδρώτα από τον τύπο παραδίπλα που χτυπιέται σαν να έχει πάρει ecstasy ανακατεμένη με το δεκαπεντάλιτρο πατσουλί του απέναντι. Μπορεί και να γέρασα δεν ξέρω. Πάντως σε μια πρόσφατη απόπειρα να πάμε σε ένα τέτοιο μέρος ίσα που παραγγείλαμε, ήπιαμε δυο γουλιές και εξαφανιστήκαμε σαν την μικρή Τερέζα που πάτησε το τέζα!

Αυτά τα μαγαζιά είναι όλα τυποποιημένα σαν θήκη αυγών, βάζουν την ίδια ας το πούμε μουσική ,διότι αυτό το πράγμα με το συνεχόμενο μπιτ και μια φράση τραγούδι δεν το λες, έχουν το ίδιο σέρβις και μαζεύουν μικρές ηλικίες ανακατεμένες με κάγκουρες. Είναι αποπνικτικά και δεν αντέχονται. Άσε που το ρημάδι το βουητό στο αυτί μου διαρκεί μέχρι την επόμενη ημέρα! Είναι σαν να έχει κατασκηνώσει κουνούπι μέσα!  

Πείτε με old fashion αλλά προτιμώ να πάω κάπου που να μπορώ να κάτσω, να συζητήσω και να απολαύσω το ποτό μου. Αν θέλω να χορέψω να είναι καλά τα ρεμπετάδικα και τα κουτούκια. Γιατί δηλαδή να βγάλω το γοφό μου σε προσπάθεια να φύγω από το ξενυχτάδικο;;;  Άσε που γενικά δεν είμαι φαν αυτού του είδους διασκέδασης. Τι περισσότερο σου προσφέρει δηλαδή; Και μια συμβουλή.. επειδή μπορούν στο Step Up δεν σημαίνει ότι μπορείς και εσύ. Word!