Που πήγε ο έρωτας;

«Ο έρωτας είναι απόλυτη ένωση ψυχής και σώματος. Αν χωρίσεις το σώμα απ' την ψυχή, κάνεις κάτι που μοιάζει με το θάνατο.» Μαρσέλ Πρεβό

Γνωρίζω την εμμονή μου με τον Έρωτα και τη φθορά της έννοιας. Όσοι βρίσκεστε στα τριάντα κοντά ή διανύεται την εν λόγω δεκαετία και είστε ελεύθεροι , θεωρώ ότι συμπάσχετε. Σε μια εποχή γρήγορων ρυθμών,  αβέβαιου μέλλοντος και μιας χρονιάς λαβυρίνθου ,σκαμπανεβασμάτων,  έρχεται και το πικρό ποτήρι του έρωτα να μας αποτελειώσει.

Ενώ έχεις πλέον συνειδητοποιήσει τα όσα επιθυμείς και αξίζεις, έρχεται το έτερον εξύβριση να σε διαψεύσει και ο κόσμος σου διαλύεται. Εδώ σαν ψυχολόγος γιαλαντζί έρχομαι να ρωτήσω γιατί; Πώς κατάντησαν οι άνδρες έτσι; Άβουλα, δειλά,  αγοράκια που συνειδητά κρύβονται στη φούστα της μαμάς;

Δώσει και πέσει σεξ στη μέση, γίνονται λύκοι και εσύ το θήραμα. Μαναράκι εάν σε ήθελα μόνο για αυτό θα αγόραζα δονητή που στη τελική ξέρει τι θέλει από εμένα. Τα έχουμε εκχυδαΐσει όλα. Έχει χαθεί η γλύκα, η αναμονή, το σκίρτημα. Περάστε, ψεκάστε, τελειώσατε.

Αντί οι σχέσεις να μας ωριμάζουν και να κατασταλάζουμε σιγά σιγά στα θέλω μας, μας κάνουν πιο ανώριμους με μια συμπεριφορά πεντάχρονου. Αντί να πούμε ξεκάθαρα τι επιθυμούμε το καλύπτουμε με κάτι άλλο για να νιώθουμε σωστοί, καλοί, να κοιμόμαστε φαινομενικά ήσυχα τα βράδια.

Δεν ξέρω μπορεί τελικά εγώ να είμαι η περίεργη. Μπορεί να τα βλέπω λάθος. Αλλά ρε φιλαράκι τι θα σου κόστιζε να είσαι ειλικρινής για μια μοναδική φορά στη ζωή σου;  Δεν είμαστε δράκαινες οι γυναίκες. Λίγο φιλότιμο θέλουμε. Μάλλον ζητάμε πολλά.

Στη τελική καταστάλαξα. Εάν δεν είσαι σκύλα, να του φέρεσαι  οικτρά του άλλου και να του τα φτάνεις τα κέρατα στον Άρη, σωστά δεν σου φέρετε. Οπότε που καταλήγουμε; Αυτό θέλετε; Όχι τι λέτε. Τι ψάχνετε. Αυτό το πλαστικό, με μηδέν συναίσθηση πλάσμα θέλετε τα κρύα βράδια του χειμώνα να σας αγκαλιάζει; Μην παραπονιέστε μετά. Είστε άξιοι της μοίρας σας.