Αλέξανδρος Μίχος.

Ειλικρινά με αυτά που γράφω μερικές φορές θα νομίζεται ότι με πληρώνουν.. Όμως δεν ισχύει. Απλά θεωρώ ότι όταν πάω κάπου και περάσω καλά, μπορώ από εδώ να δώσω ένα είδος φόρου τιμής ή να διαφημίσω ένα μαγαζί αξιόλογο. Το συγκεκριμένο λίγο πολύ όλοι ξέρετε. Μιλώ για το Σταυρό του Νότου. 

Συγκεκριμένα πήγα προχθές στο Club. Στην αρχή είδα ονόματα που δεν τα γνώριζα και θεώρησα ότι θα είναι χάλια αλλά διαψεύστηκα στο έπακρο. Το σχήμα αποτελούνταν από πολυτάλαντα νέα παιδιά που έδωσαν το 100% του εαυτού τους, με μεγάλη ποιοτική μουσική γκάμα και κέφι. Είχα χρόνια να δω κάτι τέτοιο γιατί συνήθως οι νέοι καλλιτέχνες είναι πώς να το θέσω κομψά… σαβούρες ολκής.. Με ίδιο τέμπο τραγουδιών, στίχους που τους έχουν γράψει σε παγκάκι με μηδέν βαθμούς όταν βγήκαν για γρήγορο τσιγάρο και ντύσιμο που θα έκανε το Φλωρινιώτη να του τρέχουν τα σάλια και την Αλεξανδράτου να φαίνεται πρώτη κυρία. Ο ιντερνετικός φίλος μου για τη μουσική τουλάχιστον τα λέει καλύτερα!

Ξέφυγα πάλι. Στο θέμα μας όμως. Εχθές ερωτεύτηκα. Καλλιτεχνικά εννοώ. Μέσα σε αυτό το μπουκέτο ταλαντούχων νέων που  προανέφερα ξεχώρισα έναν. Τον κύριο Αλέξανδρο Μίχο. Εντυπωσιάστηκα και αυτό δεν συμβαίνει συχνά. Όταν πρωτοβγήκε στη σκηνή σκέφτηκα τι είναι τούτο, λόγω της εναλλακτικής εμφάνισής του. Λάθος μου το παραδέχομαι. Δεν είπα ποτέ όμως ότι δεν κάνω λάθη.  Μόλις τραγούδησε με μάγεψε σαν σειρήνα. Με μια φωνή υπέροχη, με έκταση, ένταση, μέταλλο, την έκανε ότι ήθελε. Τραγούδησε Σινάτρα και όχι μόνο δεν ήθελα να τρυπήσω τα τύμπανά μου με καλαμάκι αλλά με συνεπήρε. 

Ένα πανέξυπνο πλάσμα που έκανε stand up comedy και δεν ήθελα να αυτοπυρποληθώ, με ενέργεια τη σκηνή την έκανε δική του και εμάς, το κοινό. Σε γενικές γραμμές μου θύμισε μια πιο εξελιγμένη, σύγχρονη πλευρά του Πανούση. Ο Αλέξανδρος είναι μεγάλο αστέρι και είμαι σίγουρη ότι το όνομά του θα μείνει.

Γυρνώντας στο σπίτι κατά τις πέντε, μην φανταστείτε νωρίς.. και εάν δεν έκλεινε το μαγαζί ακόμα εκεί θα ήμουν. Τον έψαξα στο διαδίκτυο να δω ποιος είναι. Έμαθα λοιπόν ότι άνηκε σε μια μπάντα με το όνομα 15 50. Και κάποιες άσχετες πληροφορίες που δεν με ενδιαφέρουν και καθόλου. Τότε ήρθε η μεγάλη απορία… πώς γίνεται σε μια Ελλάδα του 2015 στη μουσική σκηνή να επιπλέουν ακόμα σκατά όπως o Χρήστος Χολίδης που πέρα από ομορφιά (κομσί κομσά) δεν έχει τίποτα άλλο και νέα ταλαντούχα παιδιά να βρίσκονται στην αφάνεια;  Τράβηξα μερικά βίντεο και θα τα βάλω. Σόρρυ για τον ήχο αλλά ήμουν πάνω και είναι από κινητό, να ακούσετε τη φωνή αυτού του νεαρού χωρίς μηχανήματα. Να δείτε πως πραγματικά είναι και στέκεται ένας καλλιτέχνης στη σκηνή. Αλέξανδρε είσαι αστέρι, συνέχισε έτσι!

Και το κομμάτι εδώ είναι Ο Ακροβάτης. Στίχοι & Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης.