Σε μια αναζήτηση νέου υλικού για live action Japanese drama (σειρές ή ταινίες που προέρχονται από anime)βρήκα το My Boss My Hero.. Συγκεκριμένα από τη σειρά είχε μια σκηνή που γέλασα πολύ και θυμήθηκα τα δικά μου μαθητικά χρόνια..
Να είναι καλά το Face book που με την αναζήτηση φίλων καταφέραμε να βρούμε ανθρώπους από το σχολείο που είχαμε να ειδωθούμε χρόνια! Δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να συμπαθούσε ο ένας τον άλλο, να ήμασταν τότε φίλοι απλά το γεγονός ότι βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο την ίδια εποχή είναι αρκετό.. Στην καλύτερη ηλικία μοιραστήκαμε όλοι τις ίδιες αναμνήσεις, τους ίδιους φόβους, βιώσαμε τα πρώτα αθώα ερωτικά σκιρτήματα, τσατιστήκαμε με τους καθηγητές , γελάσαμε, μαλώσαμε, μεγαλώσαμε, κοντραριστήκαμε στα μαθήματα και τους βαθμούς, είχαμε όνειρα για το μέλλον…
Τα σχολικά χρόνια ειλικρινά κρατούν λίγο. Μπορεί όσα έχω βιώσει μέχρι τώρα να είναι υπέροχα αλλά τη μαγεία εκείνης της εποχής δεν τη φτάνουν.. Ένα κενό έδινε χαρά σε όλη τη τάξη, ένας τσακωμός τη δίχαζε, ένας καλός καθηγητής τη δίδασκε, ένας βαρετός μεταμόρφωνε τα θρανία όλων σε ένα μαλακό κρεβάτι… Μια ομαδική κοπάνα είχε άλλη αίγλη.. Όταν ο καιρός άνοιγε, το διάλλειμα είχε κυρίαρχη θέση στη καρδιά μας.. Η αναμονή για την πενθήμερη.. Η τελευταία μέρα του σχολείου.. όλα αναπόσπαστα κομμάτια των αναμνήσεων μας..
Το θρανίο είχε γίνει προέκταση του εαυτού μας.. Φιλοξενούσε σχέδια, ποιήματα, στίχους τραγουδιών, ζωγραφιές, σκονάκια, συζητήσεις.. Το δέσιμο με τον διπλανό, το πείραγμα με το πίσω, η κουβέντα μέσα στην ώρα του μαθήματος και οι ωριαίες αποβολές.. Ακόμα και οι άσχημες στιγμές ένα κομμάτι που θυμόμαστε με γλυκόπικρα συναισθήματα.. Δεν θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω γιατί δεν θα ήθελα να αλλάξω το παραμικρό.. Καταστάσεις που μας έμαθαν, άρχισαν να δημιουργούν το χαρακτήρα μας, να μας ωριμάζουν διατηρώντας πάντα και την παιδική αθωότητα που ακόμα δεν είχε χαθεί..
Τόσο μοναδικοί και ταυτόχρονα μια μονάδα.. 25 άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους μια τάξη… Ξεχωριστές δυνάμεις και ένας χείμαρρος μαζί.. Μαθητικά Χρόνια Σας Ευχαριστώ..
Να είναι καλά το Face book που με την αναζήτηση φίλων καταφέραμε να βρούμε ανθρώπους από το σχολείο που είχαμε να ειδωθούμε χρόνια! Δεν είναι απαραίτητη προϋπόθεση να συμπαθούσε ο ένας τον άλλο, να ήμασταν τότε φίλοι απλά το γεγονός ότι βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο την ίδια εποχή είναι αρκετό.. Στην καλύτερη ηλικία μοιραστήκαμε όλοι τις ίδιες αναμνήσεις, τους ίδιους φόβους, βιώσαμε τα πρώτα αθώα ερωτικά σκιρτήματα, τσατιστήκαμε με τους καθηγητές , γελάσαμε, μαλώσαμε, μεγαλώσαμε, κοντραριστήκαμε στα μαθήματα και τους βαθμούς, είχαμε όνειρα για το μέλλον…
Τα σχολικά χρόνια ειλικρινά κρατούν λίγο. Μπορεί όσα έχω βιώσει μέχρι τώρα να είναι υπέροχα αλλά τη μαγεία εκείνης της εποχής δεν τη φτάνουν.. Ένα κενό έδινε χαρά σε όλη τη τάξη, ένας τσακωμός τη δίχαζε, ένας καλός καθηγητής τη δίδασκε, ένας βαρετός μεταμόρφωνε τα θρανία όλων σε ένα μαλακό κρεβάτι… Μια ομαδική κοπάνα είχε άλλη αίγλη.. Όταν ο καιρός άνοιγε, το διάλλειμα είχε κυρίαρχη θέση στη καρδιά μας.. Η αναμονή για την πενθήμερη.. Η τελευταία μέρα του σχολείου.. όλα αναπόσπαστα κομμάτια των αναμνήσεων μας..
Το θρανίο είχε γίνει προέκταση του εαυτού μας.. Φιλοξενούσε σχέδια, ποιήματα, στίχους τραγουδιών, ζωγραφιές, σκονάκια, συζητήσεις.. Το δέσιμο με τον διπλανό, το πείραγμα με το πίσω, η κουβέντα μέσα στην ώρα του μαθήματος και οι ωριαίες αποβολές.. Ακόμα και οι άσχημες στιγμές ένα κομμάτι που θυμόμαστε με γλυκόπικρα συναισθήματα.. Δεν θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω γιατί δεν θα ήθελα να αλλάξω το παραμικρό.. Καταστάσεις που μας έμαθαν, άρχισαν να δημιουργούν το χαρακτήρα μας, να μας ωριμάζουν διατηρώντας πάντα και την παιδική αθωότητα που ακόμα δεν είχε χαθεί..Τόσο μοναδικοί και ταυτόχρονα μια μονάδα.. 25 άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους μια τάξη… Ξεχωριστές δυνάμεις και ένας χείμαρρος μαζί.. Μαθητικά Χρόνια Σας Ευχαριστώ..
Πιστεύω πως κάθε περίοδος της ζωής σου σου δίνει κάτι το μοναδικό. Και τις περισσότερες φορές, δεν το καταλαβαίνεις τη στιγμή που το ζεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν μπορούσα να γύρνανα το χρόνο πίσω, (θα έπαιρνα τους αριθμούς του Τζόκερ για να κερδίζω... και) θα προσπαθούσα να δημιουργήσω και να θυμηθώ όσες περισσότερες αναμνήσεις μπορούσα.
Θα ήμουν συνέχεια με μια φωτογραφική μηχανή και δεν θα άφηνα να πάει χαμένη ούτε μια στιγμή!
Και επίσης θα τα έφτιαχνα με το πρώτο παιδί που μου τα ζήτησε, γιατί τώρα έχει πολλά λεφτά!!
Στερνή μου γνώση να σ'είχα πρώτα!!
Σωστά!ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΑ
ΑπάντησηΔιαγραφή