Όσο είσαι μικρός στην ηλικία νομίζεις ότι για πάντα θα
μείνεις έτσι, ύστερα ο άκαρδος ουδέτερος χρόνος περνά και εσύ αναπολείς το παλιό
καιρό.. Έχεις κουραστεί από τις ευθύνες, τα άγχη αλλά το παλεύεις. Μετά από
πολλά χρόνια ύπαρξης σε αυτό το πλανήτη έρχεται η στιγμή που φοβόσουν..
Περπατάς με δυσκολία, αρρωσταίνεις εύκολα, αναπνέεις και είσαι ευγνώμον για
αυτό, είσαι πλέον ηλικιωμένος..
Πριν δύο ημέρες ήμουν παρών σε ένα γεγονός το οποίο με
σημάδεψε. Στο λεωφορείο που επέβαινα, μια γηραιά κυρία μπήκε μέσα. Με δυσκολία
ανέβηκε μόνη της και με το ζόρι στεκόταν όρθια. Κανένας και το τονίζω κανένας,
δεν σηκώθηκε να της προσφέρει τη θέση του. Ειλικρινά αν καθόμουν θα είχα
σηκωθεί. Μετά από αρκετή ώρα κάποιος γύρισε
επιδεικτικά και της είπε να κάτσει. Να κάνει μάθημα ηθικής στους υπόλοιπους την
ώρα που σηκώθηκε μόνο όταν ήταν η στάση του. Άκουσα νεαρά παιδιά πίσω μου να
λένε υβριστικά σχόλια για την γιαγιά που μόλις είχε καθίσει ευγνώμον που βρήκε
θέση. Ανέφεραν το γεγονός ότι αφού δεν μπορεί γιατί βγήκε έξω;;;!!!! Δηλαδή
όποιος γερνάει στο Καιάδα; Εκεί έχουμε καταντήσει; Αυτοί οι άνθρωποι όσο
μπορούσαν να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο ήταν καλά αλλά
τώρα δεν μας κάνουν;
Το γεγονός ότι μπορεί να είναι μόνοι ; Να τους έχουν εγκαταλείψει
τα παιδιά τους; Να θέλουν απλά να βγουν
λίγο έξω; Είναι ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Μεγάλοι σε ηλικία και καταπονημένοι.. Δείξε λίγο
σεβασμό. Και εσύ έτσι θα γίνεις.. Όσα botox , όσες πλαστικές και να κάνεις το
γεγονός είναι ένα θα γεράσεις και σίγουρα θα πεθάνεις.
Θες να γίνεις σκληρός
κριτής; Κριτίκαρε πρώτα τον εαυτό σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου