Η οδύσσεια ενός κινητού;

Πριν λίγα χρόνια είχα το καλύτερο κινητό που έχει περάσει ποτέ. Δεν σας λέω μοντέλο γιατί δεν πληρώνομαι οπότε δεν θα κάνω διαφήμιση στην εταιρία που το κατάργησε..όχι δεν θα πω κουβέντα για τη Nokia ..Ουψ. .Μου ξέφυγε. Τέλος πάντων. Που λέτε σκυλί το κινητό. Πέρασε από νερό, από πτώσεις, από χτύπημα σε κεφάλι –κατά λάθος μου γλίστρησε από το χέρι , δεν κάνω πλάκα, η καψερή η κοπέλα παίζει να έχει καρούμπαλο μέχρι και τώρα-, από μπύρα,  από τσαντάκι γεμάτο με πράγματα ενώ κανονικά χωράει δύο και άλλα πολλά.

Ήρθε η ώρα να μας αφήσει χρόνους. Ωραία λέω. Θα πάω να πάρω ένα άλλο. Πιο καινούργιο, με κάμερα καλύτερη, να υποστηρίζει mp4, να μπαίνω στο Internet..  Πήρα λοιπόν ένα συγκεκριμένο ,για μην φάω μήνυση και καταντήσω σαν το Λαζόπουλο δεν σας λέω ότι ήταν samsung, κράτησε κάνα δυο εβδομάδες και μετά άρχισε να κολλάει…  Όλοι οι άσχετοι επί του θέματος μου έλεγαν ότι είναι φυσικό, έτσι κολλάνε τα touch screen, ρε παιδιά κολλάει!, όόόόόχι είναι φυσιολογικό!

Μετά από συνεννόηση με το τεχνικό υπαλληλικό προσωπικό της εταιρίας που δεν σας είπα όνομα (samsung), και εννιά αναβαθμίσεις στο κινητό.. όχι μια, όχι δύο, εννιά, άλλες τόσες επιστροφές πίσω, να μου το κρατάνε σχεδόν μισό με ένα μήνα, να το έχω δύο μέρες και πάλι από την αρχή.. μια η άλλη.. Οκτώ μήνες μετά από την αγορά ακόμη φτιαχνόταν, εγώ κινητό δεν είχα! Κόντεψε να λήξη η δίχρονη εγγύηση για να βρεθεί μια λύση! Φυσικά αρνούνταν να μου το αλλάξουν με καινούργιο και δεν επέστρεφαν τα χρήματα μου.

Οπότε έκανα αυτό που κάνει κάθε σωστός ενήλικος. Το είπα στο μπαμπά μου! Ο πατέρας μου χρησιμοποιώντας μελίρρυτες λέξεις όπως δικαστήριο, σώβρακα, τηλεόραση  τους έπεισε να μου το αντικαταστήσουν και μάλιστα στα ίδια χρήματα επέλεξα όποιο κινητό από όποια εταιρία ήθελα! Έτσι κατέληξα στη μοναδική εταιρία κινητής που είχα εμπιστοσύνη μετά τη άλλη που δεν λέω όνομα (Nokia) και πήρα το Sony Ericsson Xperia mini pro! Το έχω κατά ευχαριστηθεί! Προς το παρόν είναι άψογο το μέλλον θα δείξει!

Εάν δεν θέλετε αυστηρούς κριτές να κάνετε σωστή δουλειά, θέλω να αγοράζω αυτό που πλήρωσα, όχι αυτό που σας περίσσεψε στην αποθήκη. Δεν ξέρετε ότι η δράση φέρει αντίδραση; Είναι υποχρέωσή σας να μου το αντικαταστήσετε αφού πρόκειται για λάθος δικό σας, είναι δικαίωμά μου να αποζημιωθώ για τη ζημιά. Έπρεπε από τη πρώτη στιγμή να βρούμε μια λύση. Όχι να σας παρακαλάμε να πράξετε όσο αναγράφονται στο συμβόλαιο με το οποίο αγοράζουμε το κινητό.

Φυσικά όλα αυτά τα έγραψα όχι σαν αντιδιαφήμιση της samsung ούτε σαν διαφήμιση για τις άλλες δύο. Με ενοχλεί το γεγονός της λογοκρισίας, με ενοχλεί το γεγονός ότι ταλαιπωρήθηκα από ένα προϊόν και δεν έχω δικαίωμα σαν καταναλωτής να το εκθέσω δημόσια, με ενοχλεί το γεγονός ότι η φωνή μου είναι πολύτιμη μόνο όταν συμφωνώ με θεματολογία εκπομπίτσας τύπου Λαμπίρη, με ενοχλούν πολλά το τελευταίο καιρό ίσως και γι αυτό η πένα μου είναι λίγο κοφτερή..

Τρέχω τρέχω και δεν φτάνω! Βέγγος κατάντησα!

Άργησα αλλά επανήλθα! Η αλήθεια είναι ότι εάν έτρεχα σε όλη μου τη ζωή όπως τον τελευταίο καιρό δεν θα χρειαζόμουν δίαιτα. Σας ετοιμάζω κάτι καλό όμως! Αρκεί να πάρω το οκ! Θα δείτε! Δεν λέω τίποτα για να έχει σασπένς. Το αφήνουμε αυτό στην άκρη όμως.. Σήμερα η τύχη μου χαμογέλασε.. όλα μου ήρθαν όπως δεν τα ήθελα! Αλλά τη τελευταία στιγμή δικαιώθηκα.. Στο λεωφορείο που βρισκόμουν όρθια και στριμωγμένη, να μια παρέα νεαρών στα δεκαοκτώ περίπου. Πρωτοετείς στάνταρ, μύριζαν ψαρίλα! Τοποθετήθηκαν ακριβώς δίπλα μου και άθελα μου άκουσα τη συζήτησή τους. Κοκορεύονταν γιατί άλλο παρά αιθέριες υπάρξεις που κολάκευσαν (το αναφέρω κομψά!). Ο μάτσο της παρέας αριθμούσε το τεράστιο αριθμό κατακτήσεών του.. Τα τύμπανα μου πονούσαν ειλικρινά.. όχι από το θόρυβο.. Σε κάποια στιγμή ο παρθένος του γκρουπ τον ρωτά πώς τα καταφέρνει. Θα σας γράψω ακριβώς τι είπε και το ύφος μπορείτε να το ζωγραφίσετε στο μυαλό σας..

 <<Πάω και της λέω. Σε λένε Αφροδίτη έτσι; Με κοιτάει και απαντάει ΟΧΙ. Τότε την αποτελειώνω με το εξής: Τότε ποια θεά είσαι; Πιάνει κάθε φορά!>> 

 

;;;;;; Από πότε;;;;;; Μόνο σε γυναίκες με ανεύρυσμα ή πάρκινσον, και δεν υπόσχομαι! Κράτησα την ψυχραιμία μου να μην πεθάνω στα γέλια στην καλύτερη των περιπτώσεων ή να χτυπήσω το κεφάλι μου στο μπιχλιάρικο γεμάτο λίγδα και ιδρώτα σίδερο του λεωφορείου!

Αλλάζω θέμα..

Προχτές είδα το video clip της Katy Perry στο τραγούδι Wide Awake και ενθουσιάστηκα! Μπορεί το τραγούδι να είναι μια μέτρια πατάτα, βρασμένη κιόλας.. το βιντεάκι είναι υπέροχο! Τρομερή σκηνοθεσία, τρομερά χρώματα, τρομερές εικόνες, κάτι από  gothic fantasy. Απολαύστε! .. στο mute έστω! 

Το παραθέτω σε μορφή flv διότι ο Δίας χτενίζεται.. μπορείτε να το δείτε σε καλύτερη ποιότητα εδώ 

 http://www.youtube.com/watch?v=k0BWlvnBmIE

 

Όταν δεν υπάρχει συνοχή στις σκέψεις.. Μην τρομάζεις δεν έχω τα μελαγχολικά μου.

Συγνώμη για το προηγούμενο άρθρο ήταν μια φρίκη της έσω στιγμής.. Και όπως είπε ο φίλος μου ο Κέλβιν <<Νιανιανια, τι ήταν αυτό; Νιανιανια έχασα δέκα λεπτά από τη ζωή μου.. Νιανιανια θα προτιμούσα να βλέπω βίντεο στο Youtube με μασχαλοκλανιές>>.  Άφωνη…

Σορυ Κέλβιν αλλά το blog έχει όνομα Οι Στοχασμοί της Καμίας.. όχι οι βλακείες της μιας! Και ναι μπορεί να εμπεριέχει και βλακείες αλλά είναι κυρίως οι σκέψεις μου! Μισό μισό.. αυτό δεν ακούστηκε καλά. Δεν είναι ότι σκέφτομαι βλακείες είναι ότι σχολιάζω τις ανοησίες που ακούω.. κάτσε όχι αυτό μόνο.. Μπερδεύτηκα..  Καλά το άκουσα το αρεόπλανο, που έλεγε και ο κυρ Γιώργος, πάλι μας ψέκαζαν.. Δεν μπορώ να λειτουργήσω σήμερα, μάλλον θα φταίει το ότι τη προηγούμενη εβδομάδα με απήγαγε ένα ΑΤΙΑ, ή επειδή με ψεκάσανε με σκόρδο. Δεν ξέρω..

Τι έλεγα;

Αφιερωμένο στο φίλο Κέλβιν, μια μικρή ανάπαυλα, όταν δεν προσπαθώ να φτιάξω τον κόσμο!

Flash back στην πραγματικότητα.

Κάθομαι μπροστά στο πληκτρολόγιο με ανοιχτό το word και χιλιάδες σκέψεις, αμέτρητα συναισθήματα περνάνε από το μυαλό μου. Το κείμενο για ώρα ανύπαρκτο και δεν ξέρω πώς να  εκφραστώ. Γράφω και σβήνω επανειλημμένα. Μα καμιά λέξη καμία φράση δεν μου μοιάζει σωστή, πλήρης. Οι έννοιες χάνονται και μοιάζω να αμφιταλαντεύομαι στο πώς θα περιγράψω, πως θα δώσω μορφή στην εσωτερική φωνή μου. Θα κάνω μια ακόμη προσπάθεια..

Καμιά φορά στη ζωή μας  έρχεται η ώρα του απολογισμού. Νιώθεις ότι αλλάζεις, ότι μεγαλώνεις και στο μυαλό σου γίνετε άθελα ένα ρεζουμέ της πορείας σου.. σαν μια ταινία μικρού μήκους που εμπεριέχει τις πιο όμορφες και τις πιο άσχημες στιγμές. Από το μυαλό  καρέ καρέ  πρόσωπα σταθμός στη ζωή σου. Ενώ  προσπαθείς να υπολογίσεις το νούμερο των ανθρώπων που πέρασαν και το νούμερο αυτών που έμειναν. Τα λάθη τους, τα λάθη σου και το πώς ο κάθε άνθρωπος μοναδικά έπαιξε ρόλο στην διαμόρφωση αυτού που είσαι σήμερα. Πώς κατάφερες να γιατρέψεις τις πληγές από μια φιλία που δεν κράτησε, από έναν έρωτα που δεν αρκούσε, από παρέες που ο χρόνος τις λύγησε… Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος. Μπορεί από την άλλη το να αποφεύγεις να τα βάλεις σε μια σειρά να αποτελεί μέρος  μιας ψευδαίσθησης, να δημιουργείς  ένα τείχος προστασίας, ένα προσωπικό firewall..  

Το εντυπωσιακό όλων είναι ότι μπορεί έναν άνθρωπο να μην μπορείς εύκολα να τον διώξεις από τη σκέψη σου, όμως η διαγραφή όλων των φωτογραφιών του να διαρκέσει μόλις μερικά λεπτά. Μπορεί χρόνια ολόκληρα να εξαφανιστούν με ένα delete. Γιατί αυτό να μην μπορεί να γίνει και μέσα μας; Ένα απλό delete..  Η απάντηση είναι πιο απλή ακόμη. Γιατί εάν δεν είχαμε τα βιώματα, τις αναμνήσεις, τα συναισθήματα δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Η διαγραφή είναι εύκολη, το να θυμάσαι είναι δύσκολο και να το παλεύεις κάθε μέρα. Η αλήθεια είναι ότι πέρα από φωτογραφίες δεν θα ήθελα να διαγράψω τίποτα άλλο. Δεν είναι ότι δεν έχω κάνει λάθη, ότι δεν έχω αδικήσει, ότι δεν έχω πληγώσει, ότι δεν μετανιώνω… όμως χωρίς όλα αυτά δεν θα γινόμουν ποτέ καλύτερος άνθρωπος. Δεν θα είχα καταφέρει να ωριμάσω, δεν θα είχα μάθει να εκτιμώ και δεν θα αντιμετώπιζα τις αποτυχίες μου. Οπότε κάντε τον απολογισμό σας και μάθετε από αυτόν. Κρίνετε τον εαυτό σας δίκαια και εντοπίστε τα λάθη σας.. όχι των άλλων. Εάν δεν σου αρέσει κάτι προσπάθησε να το διορθώσεις μην το διαγράψεις. 

 

Είμαι έτοιμη για την επανεκκίνησή μου. Εσείς;