Τι βράδυ και το χθεσινό. Εκεί που έχω ξαπλώσει και διαβάζω,
εκεί που έχει αρχίσει ο καλλιτεχνικός μου οίστρος να παίρνει μπρός, πάνω που
ακούω χαμηλά τη μουσικούλα μου περνάει ο
μέθυσος, απολίτιστος, ούρουκ χάι
με τη γκαρίδα του. Στο ανδρικό γενετικό του μόριο αν κοιμάται ο κόσμος. Και δεν
φτάνει που περνάει, κατασκηνώνει ακριβώς στην είσοδο της πολυκατοικίας μου και
εκεί θέλει να λύσει όλα τα οικογενειακοοικονομικοπολιτικά του. Το κέρατό μου το τράγιο. Επειδή όμως οι
μεθυσμένοι πάνε σαν τους Χιώτες, πάντα υπάρχει και ο λιγότερο μεθυσμένος μαζί
που προσπαθεί να τον συνεφέρει τσιρίζοντας τη χαρακτηριστική ονομασία του μέσου
έλληνα με προστακτικό επακόλουθο.. κοινώς <<Σκάσε ρε Μαλάκα, κοιμάται ο
κόσμος>>.
Λάθος! Κοιμόταν! Υπάρχουν φορές που απλά θες την ησυχία σου. Κάπως
έτσι.
Δεν είμαι ούτε εγώ ούτε κανένας
άλλος υποχρεωμένος να ακούει τη γκαρίδα σου. Πρέπει κάποια πράγματα να τα
σεβόμαστε. Έχει πέντε βράδια με το ίδιο σκηνικό. Έρχεται, φωνάζει από τις δύο
μέχρι τις πέντε το πρωί και μετά φεύγει. Είμαι στο δεύτερο εικοσιτετράωρο
ξάγρυπνη. Τα έχω πάρει στο κρανίο άσχημα. Δεν είμαι υποχρεωμένη να είμαι στο
σπίτι μου έτσι..
Διάλεξες λάθος μέρες του μήνα να με προκαλέσεις αγοράκι..
Και όταν σου στείλω την αστυνομία μην μου πάρεις αυτό το ύφος.
Γιατί θα φερθώ ανάλογα.
Κουράστηκα. Πάω να κάνω γιόγκα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου