Η ζωή είναι περίεργο πράγμα.. Μεταμεσονύχτιες σκέψεις.

Δεν θέλω μάλλον αρνούμαι να μιλήσω για τις εκλογές. Δεν θέλω ούτε να μεθοδεύσω τις σκέψεις σας αλλά ούτε και υποσυνείδητα ,άθελα μου, να τις κατευθύνω. Κορέστηκα από όλα αυτά. Πολλοί περιμένατε να σκορπίσω σαν βέλη του Λέγκολας την χολή μου αλλά λυπάμαι. Δεν Θέλω. Απλά λυτά απέριττα.

Θα μιλήσω όμως για κάτι άλλο.. θα μιλήσω για την ίδια την ζωή πέρα από τα καταστροφολογικά δελτία τύπου που μας βομβαρδίζουν καθημερινά για το πώς και το τι να σκεφτούμε. Πιο συγκεκριμένα θα μιλήσω για εμένα. 

Στα σχεδόν τριάντα χρόνια της ζωής μου έχω συναναστραφεί με χιλιάδες (όσο περίεργο κι αν ακούγετε) ανθρώπους, έχω μιλήσει και βγει με λιγότερο από το μισό του μισού του μισού, και έχω επιλέξει να κρατήσω ως φίλους μου μόνο έξι. Όσο περνούν τα χρόνια εμμένω στα πιστεύω μου και στο πώς μπορεί κάποιος να έχει τις κατάλληλες προδιαγραφές να σταθεί ως φίλος.  

Και εδώ κολλάει η ζωή. Σήμερα είχα την πιο ειλικρινή, την πιο βαθειά και την πιο ουσιαστική κουβέντα στη ζωή μου με έναν άνθρωπο που πάντα συμπαθούσα αλλά ποτέ δεν μπήκα στο κόπο να γνωρίσω. Δεν διαθέτει καμιά από τις προδιαγραφές μου αλλά μου γκρέμισε όλα τα τείχη της άμυνάς μου μέσα σε λίγα λεπτά και διάβασε την ψυχή μου σαν ανοιχτό βιβλίο… πιστέψτε με δεν είναι εύκολο. Μπορεί να θεωρείτε ότι για ανθρώπους με blog  είναι αλλά μην ξεχνάτε ότι κρυβόμαστε πίσω από την ανωνυμία και έναν Υπολογιστή. 

Συγκλονίστηκα. Στο πως ένας άνθρωπος μπορεί να σε εκπλήξει εάν του δώσεις την ευκαιρία. Δεν ξέρω εάν μπορείτε να με καταλάβετε και εάν το έχετε ζήσει αλλά έμεινα κενή. Είναι αστείο ότι προσπαθείς πάντα να κρύψεις ένα κομμάτι του εαυτού σου από τους άλλους θεωρώντας το την υπέρτατη άμυνα και από το πουθενά να σου αναιρούνται όλα. Εκεί τι κάνεις; Είναι άραγε αψεγάδιαστη η κρίση μας ή όλο αυτό ανήκει σε μια προστατευτική ουτοπία του μυαλού μας;

Σε τελική ανάλυση μήπως αφήνοντας κάποιους απ έξω χάνουμε πολύ περισσότερα; Ή απλά καμία φορά βρίσκετε στο δρόμο μας την κατάλληλη στιγμή ο σωστός άνθρωπος για να μας τραβήξει από την κινούμενη λαίλαπα της πικρόχολης μαύρης ανέλπιστης σκέψης μας;  Δεν ξέρω. Δεν βρίσκω απάντηση απλά ευγνωμονώ που το σύμπαν συνωμότησε να μου δοθεί η ευκαιρία να φάω ένα γερό συναισθηματικό χαστούκι και να ξεπεράσω την ανωριμότητα της σκέψης μου. Μόνο έτσι εξελίσσεσαι και ωριμάζεις….

Χολή την επόμενη φορά. (Δεν ωριμάζεις και αμέσως.. Είπαμε!)

Μην συγκρίνεις τη ζωή σου με των άλλων. Δεν έχεις ιδέα τι νόημα μπορεί να έχει το δικό τους το ταξίδι.